Początki Duszpasterstwa Małżeństw Pragnących Potomstwa sięgają stycznia 2008 r., kiedy to po raz pierwszy w Polsce w kościele Matki Bożej z Lourdes w Warszawie została odprawiona Msza św. w intencji małżeństw mających trudności z poczęciem dziecka. Ówczesny proboszcz – ks. Tomasz Nowaczek jako kapłan otwarty na inicjatywy osób świeckich w Kościele, ze zrozumieniem podszedł do jakże ważnego, lecz niestety pomijanego problemu niepłodności małżeńskiej.

Była to nowa inicjatywa, powstała by pomóc osobom mającym problemy z poczęciem dziecka. Takich małżeństw – według oficjalnych szacunków – jest w Polsce ok. 20%. Część z nich stanowią małżeństwa katolickie, nie decydujące się na techniki wspomaganego rozrodu. Nasza droga nie jest łatwa: po przejściu całej diagnostyki niepłodności, często nieskutecznym leczeniu stajemy przed pytaniem: co dalej? Lekarze proponują inseminację i in vitro, my – z przyczyn etycznych – nie możemy się na to zgodzić. Pozostaje bolesna pustka, którą trudno wypełnić i ciągle powracające pytania: „dlaczego” i „co mamy robić, Boże”? Z uwagi na konieczność duchowego wsparcia małżonków pragnących realizować swoje powołanie zgodnie z Bożym planem powstała pierwsza tego typu wspólnota, działająca początkowo pod nazwą Duszpasterstwo Niepłodnych Małżeństw.

Centrum tej inicjatywy do dziś stanowią Msze św. w intencji małżeństw mających problem z poczęciem dziecka sprawowane w każdą drugą niedzielę miesiąca o godzinie 15.00 w kościele pod wezwaniem Matki Bożej z Lourdes w Warszawie (przez naszego duszpasterza – obecnie ks. Łukasza Mazurka) oraz spotkania, na których gościmy osoby będące autorytetem moralnym w dziedzinie etyki, wymieniamy doświadczenia, a przede wszystkim gromadzimy się jako wspólnota osób zjednoczonych wspólnym cierpieniem, ale też nadzieją, a przede wszystkim próbująca – już jako każde małżeństwo oddzielnie – rozeznać swoją osobistą drogę do stania się rodzicami i umocnienia się jako współmałżonkowie.

Nasze duszpasterstwo, które w tym roku świętowało 8. rocznicę powstania spotkało się z bardzo pozytywnym przyjęciem przez zainteresowane małżeństwa, które odnalazły w nim swoje miejsce w Kościele. Wiele z nas zdecydowało się na adopcję lub doczekało biologicznego dziecka, część kontynuuje leczenie lub nadal oczekuje, próbując odczytać Boży plan dla swojego życia; wszyscy zaś doznają nieustannie siły i potęgi wzajemnej modlitwy, wsparcia i umocnienia. Relacje członków wspólnoty dawno przekroczyły ramy spotkań, przenosząc się na grunt towarzyski, przyjacielski, przybierając kształt wspólnych wyjazdów i spotkań. Dwukrotnie odwiedził nas i inicjatywę pobłogosławił abp Henryk Hoser.

kj